Who is Who?

 

 

 

 

Przed V Zjazdem (2003 r) wpadłem na pomysł, by zbudować dużą bazę danych, związanych z dalszymi losami osób kończących naszą szkołę. Sądziłem, że uda się wydać w przyszłości obszerne wydawnictwo książkowe; tytuł roboczy nie był niczym specjalnym – Who is Who po I LO. Sądziłem, że zbiorę do kolejnego zjazdu wystarczającą ilość danych.

Będąc świadomym, że nie wszyscy mogą sobie życzyć, by informacje o nich były upublicznione, załączyłem specjalny formularz danych zawierający typową formułę zgody. Ilość odpowiedzi, jaka nadeszła wraz z kartami zgłoszenia – rozczarowała. Jedynie parę dziesiątek absolwentów odpowiedziało, wyrażając zgodę o publikację swoich losów.

Odchodzę od pomysłu wydania książkowego. Myślę, że skoro nie wyszło za pierwszym razem to może, zamiast papieru, niezłym miejscem będzie witryna internetowa. Na początek – i dla zachęty – opublikuję dotychczas zgromadzony materiał, uzupełniony o publicznie dostępne dane. Zamieszczę formularz i będzie to kwestią czasu, jak pojawią się kolejne dane. Przynajmniej taką mam nadzieję.

I jeszcze jedna, ważna sprawa dla szkoły –

– potrzebujemy informacji o losach wszystkich naszych absolwentów. Nie tylko dla tej strony, ale dla naszych własnych badań. Zresztą – byłoby to ciekawe, gdybyśmy zdołali doliczyć się wśród naszych koleżanek i kolegów, ilu z nich zostało naukowcami, medykami, nauczycielami, prawnikami czy ludźmi kultury i sztuki.

pobierz formularz

Proszę i apeluję – pomóżcie szkole w tym wielkim przedsięwzięciu!!!

Ryszard Więcek

 PS Wiele opublikowanych danych pochodzi z 2005 r. – proszę nadsyłać aktualizacje!!!

Poniżej – nadesłane przed 2005 rokiem i następne najnowsze życiorysy.

 



 

Tytuł
Bugla Regina ’51
Bugla Włodzimierz ’50
Domeracka Elżbieta ’97
Gorecki Piotr
Jonca Karol
Konieczny Alfred
Lipczyk Stanisław ’54
Mazur Elżbieta ’71
Pietrzyk Jarosław ’90
Siciak Józef Karol
Ślęzak Dorota
Strzelecka Joanna ’80
Szyndzielorz Karol
Więcek Ryszard
Wojutyńska Beata ’92
Zarzycka Zyta

 

 

 

Bugla Regina ’51 Opublikowano: środa, 20, luty 2013 09:35  RW   Odsłony: (do 2014 r.) 693

dane z 2005 r

Regina Bugla, rok matury 1951

Ukończone uczelnie wyższe i kierunki: Uniwersytet Wrocławski na wydz. Filologia Germańska

posiadane tytuły naukowe: mgr filologii germańskiej

Ważniejsze miejsca pracy: ICSO jako kierownik biblioteki naukowej, od 1955 r do emerytury – kustosz.

Odznaczenia, wyróżnienia: Odznaka Zasłużonego ICSO oraz złota odznaka Za Zasługi dla Przemysłu Chemicznego

 

 

 

Bugla Włodzimierz ’50

Opublikowano: środa, 20, luty 2013 09:38   RW   Odsłony: (do 2014 r.) 684

(dane z 2005 r)

 

 

Imię i nazwisko  Włodzimierz Bugla
rok matury i klasa  1950
Ukończone szkoły pomaturalne, policealne  
Ukończone uczelnie wyższe i kierunki  Po maturze ukończył Politechnikę Śląską w Gliwicach oraz Akademię Górniczo-Hutniczą w Krakowie
posiadane tytuły naukowe i zawodowe, specjalności  mgr inż. górnictwa
Studia podyplomowe  
Ważniejsze miejsca pracy  
Odznaczenia, wyróżnienia  Uhonorowany Brązowym, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi
Ważniejsze sukcesy zawodowe  
Inne informacje osobiste, rodzina, zainteresowania i inne  żonaty, dwie córki, czworo wnucząt

Domeracka Elżbieta ’97  Opublikowano: środa, 20, luty 2013 09:07   RW Odsłony: (do 2014 r.)  725

Po maturze ukończyła Wyższą Szkołę Ekonomiczną z tytułem mgr ekonomiki,

uzyskując również kwalifikacje nauczyciela przedmiotów ekonomicznych.

Była pośredniczką pracy OHP, nauczycielką

dane z:   (2005 r)

 

Gorecki Piotr
Opublikowano: sobota, 16, luty 2013 14:07  RW Odsłony: (do 2014 r.) 894

Poniższa charakterystyka pochodzi ze strony www.czytelniamedyczna.p

(http://www.czytelniamedyczna.pl/2612,profesor-dr-hab-n-farm-piotr-gorecki-19282008-droga-naukowa.html)

autor: Prof. dr hab. Bogdan Kędzia

 

Prof. dr hab. n. farm. Piotr Klaus (Mikołaj) Gorecki urodził się w dniu 1 sierpnia 1928 roku w Opawie (Czechy) w rodzinie inteligenckiej. Jego ojciec Walter Gorecki był farmaceutą i właścicielem apteki, matka Luiza Gorecka pochodziła z domu Heinemann. Naukę w szkole podstawowej rozpoczął w 1934 roku w Pilszczu w powiecie Głubczyce, a następnie kontynuował ją w gimnazjum i liceum w Koźlu, gdzie w 1948 roku złożył egzamin dojrzałości. W tym samym roku rozpoczął studia na wydziale Farmaceutycznym Uniwersytetu Poznańskiego. W 1952 roku uzyskuje tytuł magistra farmacji.

Drogę naukową Prof. Piotr Gorecki rozpoczął 1 października 1952 roku w Katedrze Technologii Chemicznej Środków Leczniczych Akademii Medycznej w Poznaniu w charakterze asystenta. W 1953 roku awansuje na stanowisko starszego asystenta, a w 1955 roku na stanowisko adiunkta. Tytuł doktora farmacji uzyskuje w dniu 3 października 1961 roku na podstawie pracy pt. „Uboczne alkaloidy słomy makowej”. W dniu 3 listopada 1967 roku otrzymuje tytuł docenta nauk farmaceutycznych w zakresie technologii środków leczniczych na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. „Badania nad homologami narkotyny i narceiny”. W tym samym roku zostaje wykładowcą na wydziale Farmaceutycznym AM w Poznaniu.

Od 1 września 1969 roku rozpoczyna pracę w Instytucie Roślin i Przetworów Zielarskich (wówczas Instytut Przemysłu Zielarskiego) w Poznaniu, jako samodzielny pracownik naukowo-badawczy na stanowisku Zastępcy Dyrektora ds. Chemiczno-Farmakologicznych. W dniu 12 kwietnia 1973 r. Minister Przemysłu Spożywczego i Skupu powołuje go na stanowisko docenta w Instytucie Roślin i Przetworów Zielarskich.

Następnie Rada Państwa uchwałą z dnia 13 czerwca 1979 roku nadała dr hab. P. Goreckiemu tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego nauk farmaceutycznych, a Minister Przemysłu Spożywczego i Skupu powołał go w dniu 1 listopada 1979 r. na stanowisko profesora nadzwyczajnego w tymże Instytucie. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w dniu 17 września 1990 r. W tym samym roku zostaje powołany na stanowisko profesora zwyczajnego w Instytucie Roślin i Przetworów Zielarskich w Poznaniu.

Od początku swojej drogi naukowej prof. Piotr Gorecki zajmował się związkami naturalnymi, głównie alkaloidami ziela maku lekarskiego ( Papaver somniferum) i ługów pokrystalizacyjnych, powstających na drodze przemysłowej w trakcie otrzymywania morfiny z tego surowca. Interesowały go również modyfikacje stosowanych metod wytwarzania alkaloidów morfinowych w kontekście podwyższenia wydajności procesów chemicznych i rozszerzenia asortymentu wyodrębnionych alkaloidów dla celów leczniczych.

Następnym etapem jego dociekań naukowych stały się przekształcenia chemiczne wyodrębnionych alkaloidów słomy makowej, głównie narkotoliny, dla której opracował pierwszy opatentowany sposób izolacji. Wykorzystując narkotolinę jako alkaloid wyjściowy, zsyntetyzował następnie cały szereg nowych połączeń homologowych innego alkaloidu morfinowego – narkotyny. W miarę dalszych przekształceń chemicznych uzyskał kolejne połączenia alkaloidowe typu narceiny i readyny. Prace nad alkaloidami słomy makowej stanowią znaczący, oryginalny dorobek prof. P. Goreckiego i są cytowane w piśmiennictwie krajowym i zagranicznym, a także w monografii specjalistycznej, takiej jak The Alkaloids (opracowanej przez A.H.F. Manske), co świadczy o wysokim poziomie i wartości tych badań.

Kolejnym polem zainteresowań naukowych prof. P. Goreckiego, już po rozpoczęciu przez niego pracy w Instytucie, stały się alkaloidy aporfinowe występujące w surowcach stosowanych do wytwarzania preparatów leczniczych w przemyśle zielarskim, a mianowicie Glaucium flavum i Peumus boldus, a także zawarte w roślinach z rodzaju Aristolochia. Wyodrębnione z półproduktów przemysłowych alkaloidy: glaucyna, boldyna, N-metylolaurotetanina i izokorydyna, zostały wykorzystane do otrzymywania homologów i analogów kwasów aristolochiowych. Otrzymane przez prof. P. Goreckiego nowe związki wykazały oryginalną aktywność farmakologiczną, podobną do naturalnych kwasów aristolochiowych.

W ramach tematyki alkaloidowej prof. P. Gorecki wykonał także szereg badań związanych z półsyntezą związków o strukturze tropanowej. Zsyntetyzowane trzy pochodne tropiny otrzymane z przemysłowych ługów produkcyjnych, wykazywały interesującą aktywność farmakologiczną i mikrobiologiczną.

Następnie do badań nad półsyntezą związków naturalnych włączył prof. P. Gorecki również flawonoidy i kumaryny. Początkowo zajął się rutozydem, w aspekcie uzyskania łatwiej przyswajalnych pochodnych tego związku, co zaowocowało otrzymaniem 0-etylorutozydu, z możliwością wdrożenia opracowanej metody jego półsyntezy i izolacji z mieszaniny reakcyjnej do praktyki przemysłowej.

W dalszej kolejności prof. P. Gorecki zajął się kumarynami występującymi w korze kasztanowca, surowcu będącym źródłem przemysłowej produkcji eskuliny. W trakcie badań nad ługami poprodukcyjnymi wydzielił on frakcję sterydową oraz uzyskał dodatkowe ilości eskuliny, a także znaczne ilości mało przydatnej farmakologicznie fraksyny, z której na drodze półsyntezy udało się otrzymać izofraksydynę, związek o silnych właściwościach choleretycznych.

Do oryginalnych i twórczych osiągnięć prof. P. Goreckiego z tego okresu należy półsynteza farmakologicznie aktywnej skopoletyny z łatwo dostępnej cychoryny, t.j. pochodnej kumaryny wydzielonej z kłączy podróżnika ( Cichorium intybus). Ponadto opracował on metodę otrzymywania związku kumarynowego eskuletyny z materiału roślinnego i półsyntetyczne przekształcenie tej substancji do dinikotynianu eskuletyny, leku silnie rozszerzającego naczynia wieńcowe.

Wypada również przypomnieć badania zespołowe prof. P. Goreckiego nad udowodnieniem aktywności terapeutycznej kompleksu sylimarynowego z ostropestu ( Silybum marianum) oraz karczochów ( Cynara scolymus) w odniesieniu do tkanki wątrobowej.

Poza główną tematyką półsyntezy organicznej prof. P. Gorecki zajmował się w swoich badaniach szczególnie w ostatnim okresie działalności naukowej, opracowaniem i modyfikacją procesów technologicznych, standaryzacją i stabilizacją surowców zielarskich, poszukiwaniem surowców zastępczych w miejsce deficytowych, a także kontrolą fitochemiczną, farmakologiczną i mikrobiologiczną surowców i leków zielarskich. W tym kontekście wymienić należy prace dotyczące: Bergenia cordyfolia (surowiec zastępczy), Glycyrrhiza glabra (frakcja flawonoidowa), Avena sativa(badania chemiczne i biologiczne), Lycopus europaeus (związki fenolowe), Panax ginseng (hodowla tkankowa),Zingiber officinale (izolacja gingerolu), Leonurus cardiaca (działanie uspokajające), Bidens tripartitus (badania chemiczne i farmakologiczne), Orthosiphon aristatus (standaryzacja).

W ostatnich latach działalności badawczej prof. P. Gorecki prowadził dwa ważne dla rozwoju leku roślinnego granty. Jeden z nich dotyczył oceny wartości terapeutycznej roślin leczniczych, w tym także dotychczas niedokumentowanych (we współpracy z naukowcami z Republiki Korei). Drugi grant obejmował badania dotyczące opracowania leków przeciwcukrzycowych z udziałem surowców z rodziny Fabaceae.

Na dorobek publikacyjny prof. P. Goreckiego składają się: 63 prace oryginalne, 39 streszczeń zjazdowych i konferencyjnych, 17 prac przeglądowych oraz 9 monografii książkowych (w Hagers Handbuch der pharmazeutischen Praxis). Łącznie daje to 128 publikacji udokumentowanych.

Ponadto do 1988 roku (do momentu złożenia wniosku o przyznanie tytułu profesora zwyczajnego), prof. P. Gorecki był autorem lub współautorem 24 patentów, koordynatorem lub współautorem 45 opracowań doświadczalnych i dokumentacji technologicznych przeznaczonych dla przemysłu (dlatego niepublikowanych), w tym 23 wdrożonych do produkcji przemysłowej. Warto wymienić najważniejsze preparaty lecznicze, których autorem lub współautorem był prof. P. Gorecki: Tussilinar, Cynarein, Esceven, Poldanen, Regulax, Rutoven, Sylicynar, Dentosept, Bioaron, Parazeol, Alliorut, Alliogel, Psychotonisol, Meliherp, Amphochol, Talion, Diabetovit, Bronchopect, Castagnus, Hederasal, Phloderm, Alcepalan, Herbabiloba, Hiper-Climac i Harpacur, a także: Sylimarol, Rubiolizyna, Scopolan, Tussiglaucin, Artecholin, Prosterol, Geracal, Apatinac, Cratonic, Ruscolan, Femi-Macho, Greenelia, Geracep, Spastochol i Flexiderm. Wiele z nich przetrwało próbę czasu i do dzisiaj jest dostępnych w aptekach i sklepach zielarskich, co świadczy o trafności wyboru i skuteczności wprowadzenia tego rodzaju leków roślinnych do lecznictwa.

W zakresie działalności dydaktyczno-wychowawczej prof. P. Gorecki, jeszcze jako pracownik Wydziału Farmaceutycznego AM, prowadził zajęcia z technologii chemicznej środków leczniczych, w tym ćwiczenia, repetytoria, seminaria i wykłady oraz kierował kilkunastoma pracami magisterskimi. Jako pracownik Instytutu Roślin i Przetworów Zielarskich prowadził w latach 1969-1970 wykłady i ćwiczenia specjalistyczne wybranych działów technologii chemicznej środków leczniczych dla kierunku technologicznego oraz w latach 1975-1979 wykłady z technologii zielarskiej dla kierunku zielarskiego IV roku wydziału Farmaceutycznego AM w Poznaniu.

W Instytucie prof. P. Gorecki uczestniczył czynnie w dokształcaniu kadry naukowej, prowadząc szkolenia i wykłady specjalistyczne. Procesem szkoleniowym objęty był także personel inżynieryjno-techniczny zakładów przemysłu zielarskiego, szczególnie pracownicy przemysłowych placówek badawczych i laboratoriów doświadczalnych.

W ramach kształcenia młodej kadry naukowej prof. P. Gorecki był promotorem przewodów doktorskich, na podstawie których 3 pracowników Instytutu uzyskało stopień doktora nauk farmaceutycznych, w tym jedna z wyróżnieniem.

Poza tym prof. P. Gorecki był jednym z organizatorów kursów doszkalających dla pracowników sklepów zielarskich i zielarsko-medycznych. W latach 1992-2006 na kursach tych zaznajamiał słuchaczy ze związkami pochodzenia naturalnego, ich budową chemiczną, klasyfikacją, wyodrębnianiem i półsyntezą. Opracował także dla potrzeb kursowych podręcznik pt. „Ogólne wiadomości z chemii”.

W latach 60-tych prof. P. Gorecki przebywał dwukrotnie, jako stypendysta Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej na półrocznych pobytach naukowych w Katedrze Chemii Organicznej Uniwersytetu im. Kossutha w Debreczynie na Węgrzech. W ramach współpracy naukowo-technicznej w 1986 r. przebywał przez 3 tygodnie w Chińskiej Akademii Medycyny Tradycyjnej w Pekinie (Chińska Republika Ludowa), a w 1989 r. przez 3 tygodnie w Institute of Materia Medica na Uniwersytecie w Hanoi (Wietnam). Poza tym wyjeżdżał wielokrotnie do Republiki Federalnej Niemiec, jako członek towarzystw naukowych oraz w charakterze eksperta dla zapoznania się z bazą produkcyjną, naukowo-badawczą, aparaturową i organizacyjną firm zielarskich.

Prof. P. Gorecki był członkiem wielu towarzystw naukowych, polskich i zagranicznych, a mianowicie: Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego, Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Naczelnej Organizacji Technicznej, Polskiego Komitetu Zielarskiego, Sekcji Fitoterapii Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Society for Medicinal Plant Research oraz Gesellschaft für Arzneipflanzenforschung.

Swoje osiągnięcia zawodowe i naukowe prof. P. Gorecki zawdzięcza w dużym stopniu kontaktom z licznymi ośrodkami naukowymi w kraju i za granicą, jak również z zakładami przemysłowymi, których ze względu na pokaźną liczbę nie sposób wymienić. Warto jednak w tym miejscu wspomnieć o przyznaniu prof. P. Goreckiemu Medalu Zasługi przez VEB Pharmazeutisches Werk Halle (dawne NRD) i powierzeniu mu obowiązków zastępcy przewodniczącego Rady Naukowej przy Centralnym Laboratorium Przemysłu Koncentratów Spożywczych w Poznaniu. Był także zapraszany do wygłaszania wykładów na Uniwersytetach w Regensburgu, Bonn, Düsseldorfie, Berlinie i Halle.

Prof. P. Gorecki był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1977), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1985) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1997; za całokształt pracy naukowo-badawczej nad lekiem roślinnym). Posiadał Odznakę Honorową m. Poznania (1972), Srebrną i Złotą Odznakę „Zasłużony Pracownik Przemysłu Spożywczego” (1979, 1984), Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984) oraz Nagrodę Zespołową NOT II stopnia (1979, 1984, 1990), Nagrodę Zespołową Wojewódzką NOT II Stopnia (1984) oraz Honorową Odznakę Stowarzyszenia Naukowo-Technicznego Inżynierów i Techników Przemysłu Spożywczego (1997).

Profesor Piotr Gorecki cenił sobie zawsze uczciwość, lojalność, rzetelność i punktualność. Był człowiekiem pełnym godności i dobra dla innych. Żył skromnie. Mówił o sobie, że jest „typem śląsko-poznańskim, ze wszystkimi charakterystycznymi zaletami, wadami i historycznie uzasadnionymi naleciałościami”. Bardzo umiejętnie radził sobie na stanowisku Dyrektora Naukowego Instytutu z najtrudniejszymi problemami zawodowymi i egzystencjalnymi, których w naszej burzliwej przeszłości nie brakowało. Zawsze można było na Nim polegać, tak w sprawach dużej wagi, jak i małych. Do ostatnich chwil życia związany był z Instytutem i pracą naukową.

Prof. P. Gorecki zmarł po ciężkiej chorobie w dniu 23 kwietnia 2008 r. Jego prochy zostały złożone na cmentarzu parafialnym w Lusowie koło Poznania. W osobie Profesora Goreckiego Instytut nasz utracił wybitnego specjalistę z dziedziny fitochemii i technologii leku roślinnego, cenionego w kraju i zagranicą. Jest to także niepowetowana strata dla cełego polskiego zielarstwa. Będzie nam wszystkim Profesora Goreckiego bardzo brakowało.

Zasłużył na to, abyśmy zawsze mieli Go w swojej pamięci.

Prof. dr hab. Bogdan Kędzia
Powrót w górę


 

 

Jonca Karol

Opublikowano: sobota, 16, luty 2013 14:15  RW   Odsłony: (do 2014 r.) 743

Notatka ze strony Urzędu Miasta (http://www.kedzierzynkozle.pl/portal/index.php?t=200&id=30739),

Opublikowana przez: Administrator systemu, 2010-06-02

 

prof. dr hab. Karol Jonca

fot. z archiwum I LO

Karol Jonca urodził się 13 września 1930 roku w Sławięcicach. Od 1939 roku mieszkał w Koźlu–Porcie. Naukę w szkole podstawowej rozpoczął w 1937 roku w Sławięcicach, a kontynuował w Koźlu-Porcie, Kłodnicy i Koźlu. Po przejściu frontu radziecko-niemieckiego w 1945 roku pracował przymusowo, pod radzieckim nadzorem, w charakterze pomocnika maszynisty, w Fabryce Papieru w Koźlu-Porcie. Latem 1945 roku rozpoczął naukę w Państwowym Liceum Ogólnokształcącym w Koźlu, gdzie po pięciu latach zdał maturę. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego, na którym w 1954 roku uzyskał stopień magistra prawa.

Zainteresowania naukowo-badawcze prof. Karola Joncy koncentrowały się wokół: historii doktryn politycznych i prawnych doby nowożytnej, filozofii prawa, historii państwa i prawa, dziejów społeczno-gospodarczych, dziejów nurtów faszystowskich oraz historii myśli wojskowych. Jeszcze w toku studiów prawniczych Karol Jonca został przyjęty do zespołu badawczego prof. Seweryna Wysłoucha i opublikował w 1952 r. pierwszą rozprawkę pod tytułem „Komasacja gruntów w Starym Koźlu 1861-1878”.

Kolejno uzyskiwał: w 1958 r. stopień doktora nauk humanistycznych, w 1964 r., stopień doktora habilitowanego nauk prawnych, w 1964 r. docenta, w 1971 r., profesora nadzwyczajnego nauk prawnych, a w 1981 r. tytuł profesora zwyczajnego nauk prawnych. Był kierownikiem Katedry Doktryn Politycznych i Prawnych na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego. W okresie 1966-1972 prof. dr hab. Karol Jonca był prodziekanem, a w latach 1972-1974 dziekanem tego wydziału.

W latach 1969-1976 był zastępcą redaktora naczelnego, a następnie przez dziesięć lat redaktorem naczelnym „Studiów Śląskich” w Opolu. Był także redaktorem naczelnym „Studiów nad Faszyzmem i Zbrodniami Hitlerowskimi”. W 1989 r. został członkiem założycielem „Fundacji Krzyżowa dla Porozumienia Europejskiego” oraz Towarzystwa im. Edyty Stein. Od 1991 do 1993 roku współorganizował założenie Uniwersytetu Europejskiego Viadrina we Frankfurcie nad Odrą, a następnie wykładał na tejże uczelni. W 1995 r. został korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. Był członkiem kilku towarzystw naukowych i instytutów, m.in.: Instytutu Śląskiego w Opolu, Instytutu Zachodniego w Poznaniu, Polsko-Niemieckiej Komisji Podręcznikowej UNESCO, francuskiej organizacji „Nuit et Brouillard” oraz członkiem kilku rad naukowych, w tym Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich (1963-1999).

Z zakresu problematyki śląskiej opublikował wiele studiów dotyczących między innymi Ziemi Kozielskiej takich jak, „Zarys dziejów gospodarczych i społecznych miasta Koźla” (1963) czy „Dzieje społeczno-gospodarcze Sławięcic” (1974). Ostatnią publikacją dotyczącą Ziemi Kozielskiej była „Wielka Armia Napoleona w kampanii 1807 r. pod Koźlem”, wydana początkowo w pierwszym tomie Szkiców Kędzierzyńsko-Kozielskich, potem zaś jako samodzielna publikacja. Na liczne prośby mieszkańców miasta i sympatyków epoki napoleońskiej, książka wznawiana była kilkakrotnie, w tym przy okazji obchodów 200 rocznicy oblężenia Twierdzy Koźle (2007), w języku polskim i niemieckim. Zostało także opublikowane jej streszczenie w językach francuskim i angielskim.

Prof. dr hab. Karol Jonca opublikował prawie 400 rozpraw naukowych, studiów, monografii i wydawnictw źródłowych, nie licząc artykułów i recenzji w prasie, itp., w języku polskim, a także niemieckim, angielskim, hebrajskim, francuskim, białoruskim, rosyjskim, norweskim, czeskim oraz węgierskim. Poza Polską uczestniczył w licznych konferencjach naukowych, wygłaszał wykłady w Hamburgu, Saarbrucken, Berlinie, Frankfurcie nad Odrą, Moskwie, Mińsku, Budapeszcie, Paryżu, St. Die, St. Nazaire (Francja), Norymberdze, Bergen (Norwegia), Amsterdamie, Jerozolimie, Montrealu i San Antonio. Profesor Jonca swoją pracą naukową poszerzył wiedzę o historii Ziemi Kozielskiej, a swoimi bliskimi kontaktami z mieszkańcami Kędzierzyna-Koźla dowiódł ciągle trwałych związków z rodzinną miejscowością. Dorobek naukowy prof. Karola Joncy lokuje Go w gronie najwybitniejszych ludzi Ziemi Kozielskiej na przestrzeni jej dziejów.

Prof. dr hab. Karol Jonca zmarł 13 stycznia 2008 roku we Wrocławiu. Jego pogrzeb odbył się 19 stycznia na tamtejszym cmentarzu przy ulicy Bardzkiej. W uroczystościach pogrzebowych uczestniczyła liczna grupa mieszkańców Kędzierzyna-Koźla, w tym Jego dawni koledzy ze szkolnej ławki i nauczyciele z I Liceum Ogólnokształcącego im. Henryka Sienkiewicza w Kędzierzynie-Koźlu.


 

 

Konieczny Alfred

Opublikowano: niedziela, 17, luty 2013 17:50    RW  Odsłony: (do 2014 r.) 745

Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Alfred_Konieczny

Alfred Konieczny (ur. 3 stycznia 1934 w Maciowakrzu na Śląsku Opolskim) – polski historyk ustroju i prawa, profesor zwyczajny związany z Uniwersytetem Wrocławskim.

Życie i działalność

Urodził się w rodzinie polskich gospodarzy w miejscowości znajdującej się ówcześnie w granicach Rzeszy Niemieckiej. Egzamin dojrzałości złożył już w polskim liceum ogólnokształcącym w Koźlu w 1953. Studia prawnicze na Uniwersytecie Wrocławskim ukończył w 1960. Stopień doktora nauk prawnych uzyskał w 1966 i mianowany został adiunktem w Katedrze Historii Państwa i Prawa na Uniwersytecie Wrocławskim. Kolokwium habilitacyjne odbył w 1969 i objął stanowisko docenta. W 1985 mianowany został profesorem nadzwyczajnym, a w 1992 profesorem zwyczajnym. Wypromował pięciu doktorów prawa. Trzech jego uczniów habilitowało się.

W latach 1985-2004 był kierownikiem Zakładu Historii Administracji, a w latach 1993-2004 dyrektorem Instytutu Historii Państwa i Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego. Od 1993 jest redaktorem Studiów historycznoprawnych w ramach serii „Prawo” Uniwersytetu Wrocławskiego.

Dorobek naukowy (ważniejsze monografie)

  • Ruch oporu w czasie oblężenia Wrocławia w 1945 (1962)
  • „Festung Breslau” Dokumenty oblężenia 16.II-6.V 1945 (1962) (wspólnie z Karolem Joncą)
  • Upadek „Festung Breslau” 15.II-6.V 1945 (1963)
  • Zagraniczni robotnicy przymusowi i obozy pracy na Górnym Śląsku w 1944 roku (1967)
  • Pod rządami wojennego prawa karnego Trzeciej Rzeszy, Górny Śląsk 1939-1945 (1972)
  • Uwagi o sądzie doraźnym katowickiego Gestapo pod kierownictwem SS-Obersturmbannführera Johannesa Thümmlera (października 1943 r.-styczeń 1945 r.) (1972)
  • Upadek „Festung Glogau” w 1945 (1976)
  • KL Gross-Rosen (1987)
  • Polska grupa konspiracyjna „Olimp” w wojennym Wrocławiu (1989)
  • Frauen im Konzentrationslager Groß-Rosen In der Jahren 1944-1945 (1994)
  • Akcja „Noc i mgła” w okupowanych przez III Rzeszę krajach zachodniej Europy. Geneza, założenia, realizacja (1995)
  • Tormersdorf-Grüssau-Riebing. Obozy przejściowe dla Żydów Dolnego Śląska z lat 1941-1943 (1997)
  • Śląsk a wojna powietrzna lat 1940-1944 (1998)
  • Transport z KL Flossenbürg do KL Gross-Rosen z 23 maja 1943 r. (2000)

 

PUBLIKACJE AUTORSKIE – ze strony:http://prawo.uni.wroc.pl/pracownicy/1474

 

1955

  • Jak powstała nazwa miasta Koźla, Głos Kozielski R. 2 nr 3 i 4.
  • Jan Kazimierz w Głogówku, Głosy z nad Odry.
  • Koźle – jedno z najstarszych śląskich miast, Głosy z nad Odry nr 10.
  • 34 lata temu, Głos Kozielski R. 2 nr 6.

1956

  • Jak wyglądał powiat kozielski przed 170 laty?, Głos Kozielski R. 3 nr 4, s. 3.
  • Królowa Polski w Koźlu. Z historii powiatu kozielskiego, Głos Kozielski R. 3 nr 2, s. 2.
  • Łucjan Malinowski o pow. kozielskim, Głos Kozielski R. 3 nr 3, s. 3.
  • Przyczynek do kwestii wiarygodności danych statystycznych F. A. Zimmermanna, Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Wrocławskiego Seria A nr 6 Prawo T. 2, s. 161-167, tab., rez., sum.
  • Walka chłopów kozielskich z feudalnym uciskiem. Z historii naszego powiatu, Głos Kozielski R. 3 nr 5, s. 2.

1957

  • Edmund Halley, Wiedza i Życie nr 11.
  • Henry Wadworth Longfellow, Wiedza i Życie nr 5.

1958

  • Kilka uwag o życiu i działalności ks. Jana Melza, bojownika o polskość Śląska Opolskiego, Studia Śląskie. Seria nowa T. 1, s. 265-280.
  • Ograniczenia swobody w zawieraniu małżeństw wśród chłopów na Górnym Śląsku w połowie XVIII i na początku XIX wieku, Studia Śląskie. Seria nowa T. 1, s. 100-138, tab. 15.
  • Udział Śląska w bitwie pod Grunwaldem, Katolik nr 28.

1959

  • Profesorowie i uczniowie Polskiego Gimnazjum Prywatnego w Bytomiu (1932-1939), Studia Śląskie. Seria nowa T. 2, s. 144-233, tab. 8, aneksy 2.
  • Żałoba po śmierci współmałżonka na tle feudalnego małżeństwa chłopskiego na Śląsku, Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Wrocławskiego Studenckie Prace Prawnicze z. 1, s. 77-81, tab.

1961

  • Bank Ludowy w Strzelcach Opolskich w latach 1908-1939, Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Wrocławskiego Studenckie Prace Prawnicze z. 2, s. 79-86.
  • Dokumenty dowództwa niemieckiego z okresu oblężenia Wrocławia, Sprawozdania Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego Seria A T. 16 [wyd. 1963], s. 47. Współautor: K. J o n c a.
  • Pamiętnik ks. Peikerta z okresu oblężenia Wrocławia w r. 1945, Sprawozdania Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego Seria A T. 16 [wyd. 1963], s. 68-69. Współautor: K. J o n c a.
  • W płonącym Wrocławiu, Odra nr 3, s. 7-16, ilustr. 4. Współautor: K. J o n c a.
  • Życie polskie we wsi Cisek, pow. Koźle, w okresie międzywojennym, Studia Śląskie. Seria nowa T. 4, s. 187-263, ilustr. 12, tab. 3, rez., sum., Zsf.

1962

  • „Festung Breslau”. Dokumenty oblężenia 16.II – 6.V.1945, Warszawa-Wrocław, 332 s., tab. 3, ilustr. 32. Współautor: K. J o n c a
  • Ruch oporu w czasie oblężenia Wrocławia w 1945 roku, Studia Śląskie. Seria nowa T. 5, s. 113-158, ilustr. 3, aneksy 4, rez., sum., Zsf.

1963

  • Portret ostatniego gauleitera [Karl Hanke], Odra R. 3 nr 5, s. 5-12, ilustr. 3. Współautor: K. J o n c a.
  • Sprawa wywłaszczenia działaczy polskich Śląska Opolskiego w latach 1940-1944. Studium materiałowe, Studia Śląskie. Seria nowa T. 7, s. 271-294, tab., aneksy 6, rez., sum., Zsf.
  • Upadek „Festung Breslau” 15 II – 6 V 1945, Wrocław-Warszawa-Kraków, 291 s., mapy 3, ilustr. 38, aneksy 6, rez., sum., Zsf. Współautor: K. J o n c a.
  • Wrocławski „Olimp”, Odra R. 3 nr 9, s. 19-23, ilustr. 5.

1964

  • Działalność gestapo – Sądownictwo specjalne dla Polaków i Żydów – Obozy i więzienia na Śląsku (w latach 1939-1945). Materiały archiwalne Wrocławskiego Okręgu ZBoWiD, Wrocław, 38 s. Współautorzy: K. Jonca, F. Połomski.
  • P. Peiker t, Kronika dni oblężenia (Wrocław 22 I-6 V 1945 r.), Wrocław-Warszawa-Kraków, 168 s., ilustr. 13. Przygotowanie do druku, wstęp i komentarz. Współautor: K. Jonca.
  • P. Peikert, Z kroniki oblężonego Wrocławia, Odra R. 4 nr 2, s. 3-8, [Fragm. Poz. 29].
  • P. Peikert, Z pamiętnika wrocławskiego proboszcza, Polska nr 9, s. 16-17, ilustr. 2, [Fragm. Poz. 29].
  • Prawda o tragedii Wrocławia. Świadectwo księdza Peikerta, Tygodnik Katolików WTK R. 12 nr 19, s. 4-6, ilustr. 2, [Fragm. poz. 29].

1965

  • Organizacja katowickiego Gestapo w latach 1939-1945, Studia Śląskie. Seria nowa T. 9, s. 307-338, aneksy 2, rez., sum., Zsf.
  • Ostatni etap tragedii, Argumenty R. 9 nr 19, s. 7, [Fragm. poz. 29]. Oprac.: A. W.
  • Pfarrer Paul Peikert. Tagebuch der Belagerung Breslaus, Begegnung mit Polen Jg 2 Hf. 5, s. 271-275, [Fragm. Poz. 29].
  • P. Peikert, Ewakuacja, Kalendarz Wrocławski R. 6, s. 54-56, ilustr., [Fragm. poz. 29].

1966

  • P. Peikert, „Festung Breslau” in den Berichten eines Pfarrers. 22. Januar bis 6. Mai 1945, Wrocław-Warszawa-Kraków, 312 s., ilustr. 21, mapa. Opracowanie wydania. Współautor: K. Jonca.
  • Upadek twierdzy, Gazeta Robotnicza nr 107. Magazyn Tygodniowy nr 18, s. 6-7, ilustr.
  • W sprawie policyjnych grup operacyjnych Streckenbacha i von Woyrscha na Górnym Śląsku we wrześniu i październiku 1939 r., Studia Śląskie. Seria nowa T. 10, s. 225-270, aneksy 10, rez., sum., Zsf.
  • Z problemów adaptacji ludności na Śląsku w XX-leciu PRL [w:] Rola prawa w integracji Ziem Zachodnich (Materiały sesji naukowej prawników odbytej we Wrocławiu w dniach 4 i 5 czerwca 1965 roku z okazji XX-lecia PRL), Warszawa, s. 9-28. Współautor: K. Jonca.

1967

  • Aus der Chronik der Belagerung, Polen nr 5, s. 20-21, ilustr., [Fragm. Poz. 37].
  • Der Fall der „Festung Breslau”, Polen nr 5, s. 17-19, ilustr. 2.
  • Pozbawienie Żydów stopni doktorskich na Uniwersytecie Wrocławskim w latach 1940-1941, Acta Universitatis Wratislaviensis nr 63 Prawo T. 18, s. 123-132, tab. 2, rez.
  • Wyjaśnienia w sprawie zbrodni w Żaganiu w marcu 1944 r.. List do red., Wojskowy Przegląd Historyczny R. 12 nr 1, s. 476-477.
  • Zagraniczni robotnicy przymusowi i obozy pracy na Górnym Śląsku w 1944 r., Studia Śląskie. Seria nowa T. 12, s. 151-219, tab. 11, aneksy 4, rez., sum., Zsf.
  • Zwalczanie zbiegostwa polskich robotników przymusowych przez policję hitlerowską na Śląsku w latach II wojny światowej, Studia Śląskie. Seria nowa T. 11, s. 145-267, tab. 4, aneksy 3, rez., sum., Zsf.
  • Życie polskie w Raciborskiem w okresie międzywojennym [w:] Szkice z dziejów Raciborza, Katowice, s. 133-161, ilustr. 4, tab. 3, rez., sum., Zsf. Współautorzy: K. Jonc a, E. Klein.

1968

  • P. Peikert, „Festung Breslau” in den Berichten eines Pfarrers. 22. Januar bis 6. Mai 1945, Wrocław-Warszawa-Kraków, 304 s., ilustr. 22, mapa, [Wyd. 2 poz. 37].
  • Rozmiary zatrudnienia zagranicznych robotników przymusowych i jeńców wojennych w gospodarce Dolnego Śląska w latach II wojny światowej, Studia Śląskie. Seria nowa T. 13, s. 235-288, tab. 20, aneksy 4.

1969

  • Dwa nieznane dokumenty o napadzie na radiostację gliwicką 31 sierpnia 1939, Studia Śląskie. Seria nowa T. 16, s. 243-247, aneksy 2, rez., sum., Zsf.
  • Losy Waltera Tauska, Odra R. 9 nr 9, s. 122-123, ilustr. 2.
  • Udział hitlerowskich sądów specjalnych we Wrocławiu i w Opolu w realizacji akcji „Noc i mgła”, Studia Śląskie. Seria nowa T. 16, s. 77-115, aneksy 14, rez., sum., Zsf.
  • Zbrodnie hitlerowskie we Wrocławiu, Odra R. 9 nr 4, s. 105-106.

1970

  • Bemerkungen über die Anfänge des KL Auschwitz, Hefte von Auschwitz Hf. 12, s. 5-44, ilustr., tab., rés., rez., sum.
  • P. Peikert, „Festung Breslau” in den Berichten eines Pfarrers. 22. Januar bis 6. Mai 1945, Wrocław-Warszawa-Kraków, 304 s., ilustr. 20, mapa, [Wyd. 3 poz. 37].
  • Wyzwolenie Śląska w radzieckiej literaturze historycznej, Studia Śląskie. Seria nowa T. 17, s. 239-262, tab., rez., sum., Zsf.
  • Życie polskie na ziemi strzeleckiej w okresie międzywojennym [w:] Ziemia strzelecka. Szkice monograficzne, Wrocław, s. 87-151, tab. 3, ilustr. 14.

1971

  • Rec.: M a d a j c z y k Cz., Polityka III Rzeszy w okupowanej Polsce. T. 1-2, Warszawa 1970, Odra R. 11 nr 6, s. 89-90.
  • Organizacja i działalność wrocławskiego Gestapo w latach 1933-1945, Biuletyn Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce T. 23, s. 7-117, tab. 5, aneksy 23, rés., rez., sum.
  • P. Peikert, „Festung Breslau” in den Berichten eines Pfarrers. 22. Januar bis 6. Mai 1945, Wrocław-Warszawa-Kraków, 304 s., plan, ilustr. 20, [Wyd. 4 poz. 37].
  • Wysiedlenia ludności polskiej powiatu żywieckiego w 1940 roku (Saybusch-Aktion), Studia Śląskie. Seria nowa T. 20, s. 231-249, tab. 2, rez., sum., Zsf.

1972

  • P. P e i k e r t, Kronika dni oblężenia, Wrocław 22 I – 6 V 1945, Wrocław, 276 s., ilustr. 22, [Wyd. 2 poz. 29].
  • Pod rządami wojennego prawa karnego Trzeciej Rzeszy. Górny Śląsk 1939-1945, Warszawa-Wrocław, 423 s., ilustr. 33, tab. 12, rez., sum., Zsf.
  • Polenlager – obozy dla wysiedlonej ludności polskiej na Górnym Śląsku w latach 1942-1945, Studia Śląskie. Seria nowa T. 21, s. 155-179, tab. 3, rez., sum., Zsf.
  • Uwagi o sądzie doraźnym katowickiego Gestapo pod kierownictwem SS-Obersturmbannführera Johannesa Thümmlera (październik 1943 r. – styczeń 1945 r.), Biuletyn Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce T. 24, s. 105-168, ilustr. 5, tab. 2, aneksy 25, rés., rez., sum.
  • Wybór tekstów źródłowych z historii ustroju Polski 1916-1939, Wrocław, 327 s. Współautor: J. Chodorowski.

1973

  • A második világháború historiografiája külföldi kényszermunkások ellenállásáról a Harmadik Birodalom hadigazdálkodásában, Történelni Szemle 1973 z. 3-4 s. 440-443.
  • Hitlerowska policja polityczna na Śląsku w latach 1933-1945 [w:] Stan i perspektywy badań w zakresie zbrodni hitlerowskich. Materiały z konferencji naukowej w dniach 27-28 kwietnia 1970 r., T. 1, Warszawa, s. 205-222. Współautor: K. Jonca.
  • Rozbicie wrocławskiej grupy wywiadu ofensywnego Komendy Głównej ZWZ-AK („Stragan”), Śląski Kwartalnik Historyczny Sobótka R. 28 nr 1, s. 83-101, ilustr. 11, Zsf.
  • Zbrodnie hitlerowskie na Dolnym Śląsku [w:] Stan i perspektywy badań w zakresie zbrodni hitlerowskich. Materiały z konferencji naukowej w dniach 27 – 28 kwietnia 1970 r., T. II, Warszawa, s. 115-128.

1974

  • Likwidacja polskiego stanu posiadania w Niemczech w latach 1939-1944, Acta Universitatis Wratislaviensis nr 222 Studia nad Faszyzmem i Zbrodniami Hitlerowskimi T. 1, s. 41-63, aneksy 4, rés., Zsf.
  • P. Peikert, „Festung Breslau” in den Berichten eines Pfarres. 22. Januar bis 6. Mai 1945, Wrocław, 282 s., ilustr. 22, mapa, [Wyd. 5 poz. 37].
  • Więzienie karne w Kłodzku w latach II wojny światowej, Śląski Kwartalnik Historyczny Sobótka R. 29 nr 3, s. 369-388, tab. 4, aneksy 2, Zsf.
  • Wybór tekstów źródłowych z historii ustroju Polski 1916-1939, Wrocław, 308 s., tab., [Wyd. 2 popr. i uzup. poz. 64].

1975

  • Ewakuacja obozu koncentracyjnego Gross-Rosen w 1945 r., Acta Universitatis Wratislaviensis nr 281 Studia nad Faszyzmem i Zbrodniami Hitlerowskimi T. 2, s. 163-189, tab., rés., Zsf.
  • L’opération terroriste nazie „Nuit et Brouillard” dans les pays occupés d’Europa occidentale, „Nuit et Brouillard” nr 7, suplement s. 31-32..

 

Powrót w górę


 

 

Lipczyk Stanisław ’54

Opublikowano: środa, 20, luty 2013 09:00  RW   Odsłony: (do 2014 r.)  649

Lipczyk Stanisław   matura 1954

Po maturze ukończył Uniwersytet Wrocławski, Wydział Prawa.

W latach 1964-2000 był dyrektorem PZU SA w Raciborzu;

żonaty, trójka samodzielnych już dzieci.

(dane z: 2005 r)

Powrót w górę


 

Opublikowano: środa, 20, luty 2013 10:28  RW Odsłony: (do 2014 r.) 1156

Elżbieta Mazur, matura 1971

informacje z:   http://www.bytom.pl/pl/10/1570/4

Koncert Elżbiety Mazur w Operze Śląskiej

Znana w kraju i za granicą wybitna sopranistka Elżbieta Mazur – od lat związana z bytomską sceną wystąpi 27 października o 18.00 na uroczystym koncercie w Operze Śląskiej. Podczas jego trwania artystka zaprezentuje wiele znamienitych arii operowych i operetkowych. U jej boku na scenie Sali Koncertowej im. Adama Didura usłyszymy Bogdana Kurowskiego (bas) oraz Artura Thomasa (fletnia pana). Artystce towarzyszyć będzie także akompaniament fortepianowy w wykonaniu Larysy Chaban i Antoniego Dudy, a także wystawa prac artystów malarzy – Renaty Al-Ghoul, Renaty Bonczar i Franciszka Kafla.

Elżbieta Mazur jest absolwentką Wydziału Wokalno-Aktorskiego Akademii Muzycznej w Katowicach w klasie śpiewu solowego Michaliny Growiec oraz Wydziału Filologiczno-Historycznego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu. Umiejętności wokalne doskonaliła m.in. na kursach mistrzowskich w Weimarze u prof. Hanny Lory Kuhse oraz u prof. Antoniny Kaweckiej i doc. Giglioli Bonory (Ferrara). Posiada rozległy dorobek artystyczny, obejmujący operę (czołowe role m.in.: Tosca, Carmen, Tatiana, Santuzza, Abigaile), operetkę (Rozalina, Sylwia, Saffi, Boulotte), oratoria i muzykę sakralną (m.in. „Stabat Mater” K. Szymanowskiego i Fr. Poulenca), a także lirykę wokalną (około 200 pieśni) ze szczególnym uwzględnieniem muzyki romantycznej i francuskiej XX wieku. Koncertuje w kraju i zagranicą. Na jej artystycznym szlaku znalazły się Włochy, Szwajcaria, Austria, Niemcy, Węgry, Słowacja, Belgia i Szwecja. Najważniejsze wydarzenia muzyczne z jej udziałem to m.in.: koncert z Wielką Orkiestrą Symfoniczną Radia Berlińskiego w Schauspielehaus z okazji 750-lecia Berlina, koncert z Zespołem Pieśni Dawnej w Castel Gandolfo we Włoszech, a także recitale wokalne w Instytucie Polskim w Wiedniu i w Sali Barokowej wiedeńskiego Ratusza. Otrzymała dwie Złote Maski – w 1991 roku za tytułową rolę w  „Księżniczce czardasza” i w 1998 roku za rolę Laury w operze „Gioconda”.
Powrót w górę


Pietrzyk Jarosław ’90

Opublikowano: środa, 20, luty 2013 10:07  RW Odsłony: (do 2014 r.) 806

Jarosław Pietrzyk matura 1990

Po maturze ukończył Politechnikę Wrocławską, wydział Budownictwa; mgr inż. budownictwa.

Dyrektor naczelny Mostostal Zabrze ZMP „Kędzierzyn”

Żonaty, jeden syn.

(dane z:2005 r.)

Powrót w górę


Siciak Józef Karol

Opublikowano: niedziela, 17, luty 2013 17:58 RW Odsłony: (do 2014 r.)  755

Nota ze strony:  http://www.instytucja.pan.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=1114:siciak-jozef&catid=50:wydzia-iii&Itemid=30

Józef SICIAK

  1. 5 lutego 1931 roku, absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Koźlu

Specjalność naukowa: analiza zespolona wielowymiarowa ze szczególnym uwzględnieniem teorii aproksymacji wielomianowej, teorii pluripotencjału oraz teorii funkcji oddzielnie analitycznych

Członek korespondent PAN od 1989 roku, członek rzeczywisty PAN od 1998 roku

Emerytowany profesor, Instytut Matematyki, Uniwersytet Jagielloński

Działalność naukowa i naukowo – organizacyjna:

Stopień doktora nauk w zakresie matematyki – analizy zespolonej uzyskał w 1960 roku, tytuł profesora nadzwyczajnego – w 1972 roku, profesora zwyczajnego – 1980; wypromował 17 doktorów nauk.

Najważniejsze opublikowane prace, m.in.:

  • On Some Extremal Functions and their Applications in the Theory of Analytic Functions of Several Variables, „Trans. Amer. Math. Soc.”, 105, 1962;
  • Separately Analytic Functions and Envelopes of Holomorphy of Some Lower Dimensional Subsets of C^n,„Ann.Polon. Math.”, 22, 1969;
  • Extremal Plurisubharmonic Functions in C^n, „Ann. Polon. Math.”, 39, 1981;
  • Extremal Plurisubharmonic Functions and Capacities in C^n, „Sophia Kokyuroku in Mathematics” 14, Sophia University, Tokyo 1982.

Funkcje w strukturach PAN, m.in.:

Przewodniczący Komitetu Matematyki PAN (1996-2003).

Funkcje poza strukturami PAN, m.in.:

Dyrektor Instytutu Matematyki Uniwersytetu Jagiellońskiego (1977-81).

Redaktor naczelny „Annales Polonici Mathematici” (1980-2005).

Członek czynny Polskiej Akademii Umiejętności (od 1989); członek Królewskiego Towarzystwa Naukowego w Uppsali (od 1988).

Uczestnictwo w pracach Zespołu P3 Komitetu Badań Naukowych (1991-95).

Członek, wiceprezes Zarządu Głównego (1983-85) Polskiego Towarzystwa Matematycznego.

Nagrody, wyróżnienia i odznaczenia, m.in.:

Doktor honoris causa Uppsala University (2001).

Nagroda Polskiego Towarzystwa Matematycznego im. Stanisława Zaremby (1963); Nagroda Sekretarza Naukowego PAN za osiągnięcia w zakresie teorii aproksymacji i jej zastosowań (1976); Nagroda Prezesa Rady Ministrów (2007).

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1996); Medal im. Wacława Sierpińskiego (2003), Medal im. Władysława Orlicza (2005).

Powrót w górę


Ślęzak Dorota

Opublikowano: środa, 20, luty 2013 13:12  RW  Odsłony: (do 2014 r.) 967

nota pochodzi ze strony absolwentki: http://dorotaslezak.w.interia.pl/strony/biografia.htm

Absolwentka Państwowej Szkoły Muzycznej I Stopnia (klasa skrzypiec i fortepianu) i Liceum Ogólnokształcącego w Kędzierzynie-Koźlu, magister Filologii Angielskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Pieśniarka i kompozytorka, laureatka wielu konkursów piosenki, otrzymała m.in. prestiżową I nagrodę Studenckiego Festiwalu Piosenki Kraków ’96, I nagrodę w plebiscycie publiczności Reminiscencji Poetyckich Opole ’97, II nagrodę Spotkań Zamkowych „Śpiewajmy Poezję” Olsztyn ’96, oraz Grand Prix i nagrodę publiczności Ogólnopolskiego Przeglądu „Recital” Siedlce ’98. W 1996 r. została również zaproszona do udziału w koncercie „Kraina Łagodności” Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. W 2003 roku otrzymała Stypendium Twórcze Miasta Krakowa przyznawane młodym artystom w dowód uznania za ich osiągnięcia. W 2008 roku przyznano jej I nagrodę Europejskiego Festiwalu Piosenki Autorskiej TransVOCALE Frankfurt nad Odrą/Słubice.

Od 1996 roku, jako najmłodsza piwniczna pieśniarka przyjęta przez Piotra Skrzyneckiego występuje w kraju i za granicą z zespołem krakowskiej Piwnicy Pod Baranami (koncerty zagraniczne: Nowy Jork, Chicago, Filadelfia, Lody, New Britain: 1997, Wiedeń: 1998, Sofia: 1999, Sztokholm, Malmo: 1999, Oslo: 2005, Nowy Jork, Filadelfia, Chicago, Toronto: 2007).
Piotr Skrzynecki zwykł nazywać ją: „Nasza najmłodsza, znaleziona w pudełku na Plantach”; tak przedstawił ją publiczności podczas jubileuszu 40-lecia Piwnicy Pod Baranami w Teatrze Słowackiego (22 czerwca 1996).

Dorota współpracowała ze Zbigniewem Preisnerem. W 1998 roku zaśpiewała w brytyjskim filmie pt. Dreaming of Joseph Lees z muzyką Preisnera (reżyseria: Eric Styles), a w 2001 roku w najnowszym filmie Wojciecha Marczewskiego pt. Weiser. Jako solistka bierze również udział w koncertach Requiem dla mojego przyjaciela(CD: New Music B.V., Erato Disques S.A., Warner Music, premiera koncertowa: Teatr Wielki, Warszawa, 1 X 1998), które z towarzyszeniem orkiestry koncertowej BBC zostało w marcu 1999 roku wykonane w Royal Festival Hall w Londynie. Dorota posiada złotą płytę za sprzedaż ponad 10 000 egzemplarzy tego albumu w Polsce (a kompozytor otrzymał później potrójną platynowa płytę).

W swoim repertuarze Dorota Ślęzak ma piosenki z muzyką własną, a także Grzegorza Turnaua, Adriana Konarskiego, Stanisława Radwana i Jana Kantego Pawluśkiewicza do tekstów m.in. Agnieszki Osieckiej, Jonasza Kofty, Michała Zabłockiego, Leszka Wójtowicza, Wiesława Dymnego i Roberta Kasprzyckiego. Piosenki te składają się na jej recital Przed brzegiem, na programWidziałam jak anioł z nieba spadł (z udziałem Jana Nowickiego i Grzegorza Turnaua) oraz najnowszy recital…przyszłam po kolor dla mojego anioła…

W maju 2010 ukazała się na rynku jej solowa debiutancka płyta pt. „Nie wiedziałam”.

Inne strony:

teledyski albo inne tu

o Dorocie.. albo na Wikipedii..

Powrót w górę


Strzelecka Joanna ’80

Opublikowano: środa, 20, luty 2013 09:12  RW Odsłony: (do 2014 r.)  761

Joanna Strzelecka ’80  matura w 191980

Po maturze ukończyła Uniwersytet Wrocławski

zostając psychologiem klinicznym

(2005 r)

Powrót w górę


 

 

Szyndzielorz Karol

Opublikowano: niedziela, 17, luty 2013 17:41  RW   Odsłony: (do 2014 r.) 1005

Karol Jan Szyndzielorz urodził się  24 listopada 1936 w Koźlu, w 1954 ukończył Liceum Ogólnokształcące również w Koźlu w 1953 r. Od końca lat pięćdziesiątych do osiemdziesiątych związany z Życiem Warszawy pracownik Pracował również w Przeglądzie Tygodniowym oraz w Nowej Europie. Był również publicystą i dziennikarzem radiowym i telewizyjnym.

Obecnie jest przedstawicielem i doradcą koncernu Siemens AG

Karol Szyndzielorz na Harwardzie http://www.przeglad-tygodnik.pl/pl/artykul/my-harvardu

Zdjęcie na stronie http://www.google.pl/imgres?imgurl=http://visegradsummerschool.org/sites/default/files/images/karol%2520szyndzielorz.thumbnail.jpg&imgrefurl=http://visegradsummerschool.org/images/michaelastankova/2008/10/21/karol-szyndzielorz&h=150&w=150&sz=6&tbnid=1ec6nOBjhpKIiM:&tbnh=90&tbnw=90&zoom=1&usg=__8P8s4Om3XLufmdpsjmx2mXEhpzU=&docid=Ai-mkcpiwO2vMM&sa=X&ei=KBAhUYWwK4bHtAbG0IHYDA&ved=0CDkQ9QEwAg&dur=6759

Powrót w górę


 

Więcek Ryszard matura  ’75

Klasa 4a, matura w 1975 r. Ukończył Uniwersytet Śląski – Wydział Techniki, kierunek nauczycielski, studia podyplomowe z informatyki (dwukrotnie, 1993, 2008) oraz Zarządzanie w placówkach Oświatowych (2001) Pracę w zawodzie jako nauczyciel techniki rozpoczął w Zbiorczej Szkole Gminnej w Pawłowiczkach, następnie w Szkole Podstawowej nr 13, Szkole Podstawowej nr 2 (na stanowisku wicedyrektora). Od 1986 r. w I Liceum Ogólnokształcącym jako nauczyciel techniki, a od 1993 r. również informatyki. Kierownik filii Wojewódzkiej Pracowni Dydaktyczno-Technicznej (obecne RCRE w Opolu), od 2001 do 2019 dyrektor I Liceum w Koźlu.

Funkcje społeczne: 1988-1989: Zastępca przewodniczącego MRN w Kędzierzynie-Koźlu, 1996-nadal: Członek rady parafialnej, 1987-2011: Społeczny Kurator dla Dorosłych. Ostatnie 10 lat: członek- współzałożyciel Stowarzyszenia Szkół Innowacyjnych Region Opole oraz prezes Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół I LO.

Publikacje:

  1. „IV Zjazd Absolwentów I Liceum Ogólnokształcącego im. H. Sienkiewicza w Kędzierzynie-Koźlu”, współredakcja i skład komputerowy, Kędzierzyn-Koźle 1995.
  2. „V Zjazd Absolwentów I Liceum Ogólnokształcącego im. H. Sienkiewicza w Kędzierzynie-Koźlu”, redakcja i skład komputerowy, Kędzierzyn-Koźle 2005. Książka zawiera płytę CD z kolekcją fotografii związanych z historią szkoły – efekt mojej wieloletniej pracy nad zgromadzeniem, systematyzowaniem i cyfrową edycją uszkodzeń materiałów fotograficznych. Zbiór jest nadal aktualizowany.
  3. VI Zjazd Absolwentów I Liceum Ogólnokształcącego im. H. Sienkiewicza w Kędzierzynie-Koźlu”, redakcja i skład komputerowy oraz opracowanie płyty CD zawierającej uzupełniony album fotografii szkolnych; Kędzierzyn-Koźle 2013. Książka zawiera listy uczniów oraz obrazy tableaux oddziałów.
  4. „VI Zjazd Absolwentów I Liceum Ogólnokształcącego im. H. Sienkiewicza w Kędzierzynie-Koźlu” – część druga, redakcja i skład komputerowy; Kędzierzyn-Koźle 2013. Wspomnienia, zestawienia i historia szkoły.
  5. „Najlepsze praktyki innowacyjne w szkole”, Stowarzyszenie Szkół Innowacyjnych Region Opole, red. Irena Koszyk, 2007 – współredakcja, grafika i skład komputerowy publikacji.
  6. „Zmieniamy siebie i swoją szkołę. Rzecz o wspólnym trwaniu i działaniu. Nauczanie wychowujące”, Stowarzyszenie Szkół Innowacyjnych Region Opole, red. Irena Koszyk, 2007 – współredakcja, grafika, retusz i wstępny skład komputerowy publikacji.
  7. „Dziesięciolecie Stowarzyszenia Szkół Innowacyjnych RO”, Stowarzyszenie Szkół Innowacyjnych Region Opole, red. Irena Koszyk, 2014 – udział w powstaniu publikacji – grafika, opracowanie i edycja albumu fotograficznego oraz skład komputerowy całości.
  8. „Jak zbudowano szkołę obywateli” w: Dyrektor Szkoły, Wolters Kluwer, Warszawa kwiecień 2011. P
  9. „Delegowanie uprawnień w szkolnej praktyce” w: Dyrektor Szkoły, Wolters Kluwer, Warszawa czerwiec 2011.
  10. „Znowu konkurs” w: Dyrektor Szkoły, Wolters Kluwer, Warszawa wrzesień 2011.
  11. „Koncepcja funkcjonowania i rozwoju szkoły na drugą kadencję” w: Dyrektor Szkoły, Wolters Kluwer, Warszawa luty 2012.
  12. „Jesteśmy dumni, że mamy taką nauczycielkę” w art. Beaty Dżon „Nagonka za poglądy” Przegląd, 6 maja 2012
  13. „Co dyrektor o cyfryzacji wiedzieć powinien” w: Dyrektor Szkoły, Wolters Kluwer, Warszawa, sierpień 2012.
  14. „Budujemy e-szkołę” w: Dyrektor Szkoły, Wolters Kluwer, Warszawa, wrzesień 2012
  15. .„Etykieta szkolnych uroczystości” w: Dyrektor Szkoły, Wolters Kluwer, Warszawa, kwiecień 2015.
  16. Żołnierze wyklęci” praca zbiorowa pod redakcją Ryszarda Więcka, I Liceum Ogólnokształcące w Kędzierzynie-Koźlu, 2016.

Inne: Patent zwyczajny na wynalazek – automatyczny dozownik smaru do sprężarek o ograniczonym smarowaniu.

Wyróżnienia: Medal „Zasłużony dla Miasta Kędzierzyna-Koźla”, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Medal „Za Zasługi dla Związku Kombatantów Rzeczpospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych”, Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, Medal Złoty „Za Długoletnią Służbę”. Nagroda Ministra, Nagroda Marszałka, Nagroda Kuratora, nagrody Starosty.

Powrót w górę


Wojutyńska Beata ’92

Opublikowano: środa, 20, luty 2013 09:03  Rw Odsłony: (do 2014 r.) 690

Beata Wojutyńska  matura 1992

Po maturze ukończyła Akademię Medyczną we Wrocławiu

Jest lekarzem-stomatologiem

(dane z: 2005 r)

Powrót w górę


Za artykułem w Szkice Kędzierzyńsko-Kozielskie

Wspomnienie o śp. dr Zycie Zarzyckiej

Zyta Zarzycka urodziła się 15 czerwca 1944 r. w Chlewicach w powiecie włoszczowskim w rodzinie rzemieślnika (jej ojciec był szewcem). W końcu lat czterdziestych XX w. wraz z rodzicami przybyła na tzw. Ziemie Odzyskane, osiedlając się najpierw w Sławięcicach, a potem w Koźlu. Tutaj mała Zyta rozpoczęła edukację w Szkole Podstawowej nr 2 (obecnie Publiczne Gimnazjum nr 1), którą kontynuowała w pobliskim Liceum Ogólnokształcącym im. Henryka Sienkiewicza. Następnie podjęła studia na Wydziale Filologiczno- Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, które uwieńczyła uzyskaniem dyplomu magistra historii 13 lipca 1968 r. na podstawie pracy magisterskiej pt. Kraków pod rządami synów Jagiełły.

Pracę zawodową podjęła 1 marca 1969 r. w Muzeum Czynu Powstańczego w Leśnicy. Z placówką tą rozstała się dopiero w momencie przejścia na emeryturę w 2004 r., po 35 latach pracy.

W muzeum na zboczu Góry św. Anny dr Zyta Zarzycka spędziła całe swoje życie zawodowe. Tam powstawały jej publikacje naukowe, z których najważniejszą jest rozprawa doktorska Polskie działania specjalne na Górnym Śląsku 1919-1921(Wydawnictwo MON, Warszawa 1989). Na jej podstawie uzyskała w 1988 r. stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w zakresie historii (specjalność historia wojskowości). Dr Zarzycka, jako znawca biografistyki śląskiej, została włączona do zespołu autorskiego Encyklopedii Powstań Śląskich, wydanej w 1982 r. przez Instytut Śląski w Opolu. Na potrzeby tego wydawnictwa opracowała kilkadziesiąt biogramów najwybitniejszych dowódców oddziałów powstańczych. Współpraca z Instytutem Śląskim zaowocowała wydaniem w 1998 r. wespół z prof. dr. hab. Bogdanem Cimałą opracowania Materiały źródłowe do dziejów III powstania śląskiego (rozkazy baonu tarnogórskiego),zawierającego m. in. sylwetki oficerów powstańczych związanych z batalionem tarnogórskim, sytuację narodowościową na początku XX w. w powiecie tarnogórskim i na Górnym Śląsku w ogóle, działania na rzecz przyłączenia Górnego Śląska do Polski, przebieg I i II powstania śląskiego, wyniki plebiscytu, przebieg i skutki III powstania. Dr Zyta Zarzycka była także wybitną regionalistką, znawczynią historii miasta Koźla i ziemi kozielskiej. Jej zainteresowania obejmowały nie tylko okres powstań śląskich (tu przywołać trzeba ważny artykuł Polskie przygotowania i działania zbrojne w powiecie kozielskim podczas powstań śląskich zamieszczony w „Opolskim Roczniku Muzealnym” z 2002 r. czy też napisany razem z prof. Cimałą rozdział wydanej w Opolu w 2002 r. książki Kędzierzyn- Koźle. Monografia miasta pt. Okres plebiscytu i powstań śląskich (1918-1922), lecz także średniowieczne dzieje miasta i twierdzy kozielskiej. Tego okresu dotyczą artykuły Piastowscy książęta Koźla (http://www.k-k.pl/dokumenty/piastowscy.html), Historia kozielskich świątyń (http://www.k-k.pl/dokumenty/kozielskie.html) czy też tekst zatytułowany Miasto, którego nie znamy, będący de facto niezwykłym opisem nostalgicznego spaceru po dawnym Koźlu, zamieszczany swego czasu w odcinkach w Miejskim Serwisie Informacyjnym „Serwus” (http://kozle.pl/hist.htm). W roku 1997 dr Zarzycka opublikowała razem z dr. Ryszardem Pacułtem, książkę Twierdza kozielska i jej komendanci (Kędzierzyn- Koźle 1997), w której jest autorką części drugiej, zawierającej 32 biogramy komendantów twierdzy, pełniących służbę w latach 1743-1875. Ponadto dr Zyta Zarzycka uczestniczyła w wielu sympozjach naukowych dotyczących powstań śląskich, była autorką haseł w leksykonach oraz wydawnictwach encyklopedycznych, a już po przejściu na emeryturę wykonywała bezinteresownie i anonimowo wiele drobnych prac translatorskich m. in. dla zakonu ojców franciszkanów. Chętnie służyła radą wszystkim, którzy się do niej zwracali.

Oprócz działalności naukowej i muzealniczej, dr Zarzycka była zaangażowana w działalność ruchu kadetów, wychowanków przedwojennych i powojennych korpusów kadetów, kształcących młodocianych adeptów sztuki wojennej. Bliższe nawiązanie przez dr Zarzycką kontaktów ze środowiskami kadeckimi datuje się od 21 maja 1981 r., gdy delegacja kadetów składała wieńce pod Pomnikiem Czynu Powstańczego na Górze św. Anny, oddając hołd poległym w III powstaniu śląskim. Epizod ten dał początek cyklicznie organizowanym przy współudziale dr Zyty Zarzyckiej „Spotkań Kadeckich Pokoleń”. Dr Zarzycka była inicjatorką poświęconej kadetom ekspozycji „Najmłodsi żołnierze III Powstania Śląskiego- kadeci przykładem patriotyzmu młodzieży”, zaprezentowanej w dniach 28-29 maja 1988 r. w Muzeum Czynu Powstańczego. Jej zasługą jest odnalezienie miejsca pochówku kadeta Zygmunta Kuczyńskiego, który zginął w III powstaniu śląskim. Był o patronem stacjonującego w Koźlu pułku artyleryjskiego, a obecnie- Publicznej Szkoły Podstawowej nr 12. Wraz z kadetami uczestniczyła dr Zarzycka w spotkaniu na Jasnej Górze w maju 2003 r., podczas uroczystego aktu przekazania pamiątkowej tablicy kadeckiej jako wotum Jasnogórskiej Hetmance Wojska Polskiego. Przybyła na tę uroczystość autobusem, w otoczeniu uczniów i nauczycieli kozielskiej „dwunastki”. Dr Zyta Zarzycka była przez wiele lat „dobrym duchem” środowiska kadeckiego w Polsce, zawsze otwarta na nowe inicjatywy. Kierowane przez nią Muzeum Czynu Powstańczego stało się ośrodkiem życia byłych kadetów, z którymi się utożsamiała i których jednoczyła. Często podpisywała się  „lwowsko- chełmińsko- rawicki kadet w spódnicy”. Była pełna humoru, zawsze pozytywnie nastawiona do ludzi, serdeczna i bezpośrednia. W jej towarzystwie chciało się przebywać i słuchać interesujących opowieści. Cieszyła się wielkim szacunkiem całego środowiska kadeckiego w Polsce.

Dr Zyta Zarzycka zmarła po długiej chorobie 2 listopada 2006 r. w wieku 62 lat i spoczęła na cmentarzu w Sławięcicach. Obrzędy żałobne odbyły się 4 listopada 2006 r. w kościele pw. św. Katarzyny w Sławięcicach.

Dr Zarzycka została wyróżniona wieloma odznaczeniami i odznakami honorowymi, w tym:

  1. Srebrnym Krzyżem Zasługi (11 lipca 1984 r.)- nadanym na mocy uchwały Rady Państwa, nr legitymacji 2394-84-132;
  2. Złotym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (16 maja 1985 r.)- nadanym przez Radę Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa Narodu Polskiego, nr legitymacji 3253;
  3. Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (5 maja 1982 r.)- nadaną przez Ministra Kultury i Sztuki, nr legitymacji 4321-5-82;
  4. Odznaką Honorową „Zasłużonemu Opolszczyźnie” (15 maja 1979 r. )- nadaną przeze Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Opolu, nr legitymacji 1003/79;
  5. Odznaka Pamiątkowa 10 Śląskiego Pułku Artylerii Mieszanej (11 listopada 1995);
  6. Medal „Pro Memoria” (2005) – nadany przez kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych „za wybitne zasługi w utrwalaniu pamięci o ludziach i ich czynach w walce o niepodległość Polski podczas II wojny światowej i po jej zakończeniu”.

Ponadto dr Zyta Zarzycka otrzymała tytuł Honorowego Członka Związku Kadetów II RP oraz dyplom Związku Kadetów II RP „za wybitne zasługi w utrwalaniu pamięci o polskich szkołach kadetów” (21 maja 2005 r.)

Andrzej Szymański

Biogram sporządzono na podstawie materiałów dostarczonych przeze Pana inż. Andrzeja Barana i Towarzystwo Ziemi Kozielskiej

Powrót w górę