Nagroda III st. Ministra Edukacji Narodowej, dwukrotnie Rektora Uniwersytetu Opolskiego; publikacje w „Zeszytach Eichendorfa”. „Konwersatorium im. J. Eichendorfa”. Tytuł doktora nauk humanistycznych Uniwersytet Opolski.

Podczas wojny rodzina Otrębowiczów dzieliła los tysięcy Polaków wschodnich rubieży Rzeczpospolitej. Uciekając z Horożanki przed bandami ukraińskich rezunów cała rodzina przeniosła się do Stanisławowa, a w marcu 1945 r. wyjechała na tereny zachodniej Polski, do Krakowa, a później do Olesna. Tułaczka pociągami trwała ponad trzy miesiące.

W ośrodku repatriacyjnym w Oleśnie państwo Otrębowiczowie otrzymali gospodarstwo rolne w  Pawłowicach, oddalonych od Olesna o 15 km. Mimo odrębności kulturowej, rodzina Otrębowiczów zasymilowała się z nieliczną ludnością tubylczą. W tamtym okresie zaczęło się zainteresowanie Janiny  Otrębowicz historią Śląska, które zaowocowało późniejszą pracą w kozielskiej „Baszcie” – zalążku miejskiego muzeum.

We wsi uruchomiono szkołę podstawową, do której trafiła siedmioletnia Janina i uczęszczała tam w latach 1947-1954. Mimo trudnych czasów, rodzice kładli duży nacisk na edukację swoich dzieci, zachęcając je do kontynuowania edukacji po szkole podstawowej.

Szkołą średnią pani Janiny Otrębowicz było Liceum Ogólnokształcące w Gorzowie Śląskim, nieopodal Pawłowic, do którego uczęszczała w latach 1954-1958 do klasy, której wychowawcą był prof. Franciszek Hawranek. Nauka, szczególnie w zakresie przedmiotów humanistycznych – jak wspominają bracia pani Otrębowicz – była Jej pasją. To w tej szkole, pod dużym wpływem swojej nauczycielki języka łacińskiego, prof.  Heleny Dojko, Janina Otrębowicz postanowiła podjąć studia na wydziale Filologii Klasycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, co uczyniła zaraz po maturze. Studiowała w latach 1958-1963.  W późniejszym okresie złożyła pracę magisterską nt.: Sądy i oceny literackie w dziele Flawiusza Filostrata pt. Życiorysy sofistów. Egzamin magisterski zdała  6 kwietnia 1966 r. uzyskując tytuł magistra filologii klasycznej.

Po ukończeniu studiów Janina Otrębowicz podjęła od razu pracę zarobkową. Złożyła podanie o pracę w Kuratorium Okręgu Szkolnego woj. opolskiego w sierpniu 1963 r., po pozytywnej opinii rozpoczęła pracę w kozielskim liceum 1 września 1963 r. jako nauczycielka języka łacińskiego. W pierwszych latach pełniła również funkcję bibliotekarki, uzupełniając godziny etatu. Pracowała również od 7 września 1963 r. na pojedynczych godzinach z historii w Technikum Stoczni Rzecznej w Koźlu.

W 1966 r. uzyskała zgodę Wydziału Oświaty i Kultury w Koźlu na pracę w Szkole Podstawowej nr 4, (istniejącej w budynku kozielskiego liceum) w charakterze nauczycielki języka polskiego i historii. Od 1968 r. podjęła studia podyplomowe z historii w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu celem uzyskania uprawnień do nauczania tego przedmiotu również w liceum ogólnokształcącym. Decyzja ta była reakcją na nadchodzące zmiany w oświacie – liczba godzin z języka łacińskiego była ograniczona i nie zapewniała pełnego zatrudnienia, a Szkoła Podstawowa nr 4 była przeznaczona do rozwiązania. Wygaszenie SP nr 4 przy  Liceum było skutkiem dużego zainteresowania młodzieży kształceniem w szkole ogólnokształcącej; potrzebne były pomieszczenia dla przyjęcia większej ilości uczniów.

W 1970 r. Janina Otrębowicz wystąpiła o przeniesienie ze Szkoły Podstawowej nr 4 do Liceum Ogólnokształcącego na pełny etat, na co otrzymała zgodę.

W 1971 r. ukończyła studia podyplomowe  i złożyła pracę magisterską z historii nt. „Stocznie i porty odrzańskie w 25. leciu PRL”, której promotorem był prof. Józef Kokot.

Od tej pory mgr Janina Otrębowicz pracowała już tylko w szkołach średnich i pomaturalnych, a głównym miejscem pracy pozostawało kozielskie liceum. Można powiedzieć, że szkoła przy ul. Piramowicza była jedynym (zasadniczym) miejscem pracy mgr Janiny Otrębowicz w całej Jej zawodowej karierze.

8 marca 1973 r. została powołana przez Kuratora w Opolu na stanowisko Profesora Szkoły Średniej – tytuł zwyczajowy nauczycieli szkół stopnia maturalnego w tamtych czasach. Ten sympatyczny zwyczaj tytułowania nauczyciela szkoły średniej profesorem, mający swoją wieloletnią historię trwa do dziś, choć już bez oficjalnych dokumentów nadawania tytułu. [1]

Profesorka uzyskała w 1985 r II stopień specjalizacji zawodowej w zakresie nauczania historii.

Pracowała również  w Zespole Szkół w Kędzierzynie (obecne LO nr 2) od 1973-75 jako nauczycielka jęz. łacińskiego na umowie-zleceniu.

Belferską wizytówką prof. Janiny Otrębowicz było Jej zaangażowanie w prace społeczne i w pozalekcyjną pracę z młodzieżą. To stało się wręcz zawodową pasją. Z inicjatywy ówczesnego dyr., LO dr. Ryszarda Pacułta powstała Sala Tradycji szkoły w 1971 r. Głównym wykonawcą tego gabinetu-muzeum była pani J. Otrębowicz.

Również od 1971 r. została opiekunką samorządu szkolnego kozielskiego ogólniaka. Ta funkcja odpowiadała zainteresowaniom Pani Profesor, Jej pojmowaniu swoistej misji zaszczepiania w uczniach i wychowankach postaw społecznych i społecznikowskich, świadomej odpowiedzialności za otoczenie, szkołę, miasto, a w przyszłości – kraj. Dyrektor dr Ryszard Pacułt podkreślał w arkuszach obserwacji pracy, że „skutkiem Jej działań, młodzież okazała się rzeczywistym współgospodarzem szkoły”. Funkcję opiekunki samorządu sprawowała przez 11 lat. Samorząd składał się z różnych sekcji, ale najwięcej czasu i energii Pani Profesor poświęcała sekcji kulturalnej; tam mógł się realizować Jej „artystyczny duch”.

Uczniowie wspominają, że próby akademii, w których Pani Profesor zawsze uczestniczyła, nie były jedynie Jej obowiązkiem służbowym, były Jej pasją. Akademie pod Jej kierunkiem musiały być przygotowane na najwyższym poziomie. W doborze tekstów, piosenek czy w tworzeniu scenek kabaretowych młodzież miała względnie dużą swobodę, którą ograniczała jedynie dbałość Pani Profesor o wysoki poziom artystyczny. Swe doświadczenia z pracy z młodzieżą skupioną w samorządzie opublikowała w kwartalniku „Wczoraj, Dzisiaj, Jutro” nr. 3-4 z 1973 r.

Prowadziła również kółko historyczne oraz Koło Przyjaciół Towarzystwa Ziemi Kozielskiej. Ta działalność zaowocowała późniejszą wieloletnią pracą w charakterze sekretarza i opiekuna „Baszty” (17 lat).

Jej uczniowie zdawali bez problemu egzaminy na wyższe uczelnie oraz zajmowali wysokie miejsca w konkursach przedmiotowych, np. w turnieju Wiedzy o Śląsku.

Wiele lat pełniła funkcję protokolanta posiedzeń rady pedagogicznej.

Opracowała w 1988 r. dla Instytutu Kształcenia Nauczycieli w Opolu rozkłady materiału nauczania z historii dla klas drugich o profilu humanistycznym, wysoko oceniane przez metodyków.

Z dokumentacji nadzoru pedagogicznego z praktycznie całego okresu zatrudnienia wynika, że prof. Janina Otrębowicz była cenioną nauczycielką; po każdej hospitacji zajęć lekcyjnych lub pozalekcyjnych można znaleźć wysokie oceny merytorycznego przygotowania oraz bardzo dobrego warsztatu metodycznego. Podkreślano również wysoką kulturę języka.

W 1978 r. otrzymała ocenę wyróżniającą za stosowane metody nauczania i osiągane wyniki przez Jej uczniów oraz szczególne zaangażowanie w pracę pozalekcyjną z młodzieżą. Taką samą ocenę uzyskała również w 1985 r. gdzie ponownie podkreślano warsztat nauczycielski, kontakt z młodzieżą i rozbudzanie zainteresowań uczniów historią regionu i pracą na rzecz środowiska lokalnego.

W latach 1978-1983 pracowała również w Liceum Medycznym jako nauczycielka języka łacińskiego w niepełnym wymiarze godzin.

W 1982 r. podjęła kolejne studia podyplomowe w zakresie religioznawstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1983 r

W 1987 r. doprowadziła swoją uczennicę do finału Olimpiady Języka Łacińskiego.

W 1992 r. nowo wybrana dyrektorka szkoły mgr Jarosława Słowiak powierzyła Janinie Otrębowicz stanowisko wicedyrektorki I LO.

W 1994 r. złożyła prośbę o rozwiązanie stosunku pracy w związku z zamiarem przejścia na emeryturę. W dzieciństwie była bardzo mocno związana ze swoim najmłodszym bratem Wacławem, którym opiekowała się od najmłodszych lat. Nie dziwi fakt, że po przejściu na emeryturę przeniosła się z Kędzierzyna-Koźla do rodzinnych Pawłowic, gdzie zamieszkała w domu brata Wacława. Odwiedzała sporadycznie Koźle i Jej ukochane I Liceum. Wskutek choroby Jej wizyty w naszym mieście stały się bardzo sporadyczne.

Uczestniczyła we wszystkich Zjazdach Absolwentów; szkoda, że podczas nadchodzącego VII Zjazdu będzie Osobą, której m. in. poświęcona będzie „minuta ciszy”. Gdybyśmy w tym momencie mogli usłyszeć Panią Profesor, powiedziałaby: Tempora nostra praetereunt et nos praeterimus… [przemijają nasze czasy i my przemijamy (RW)]

Nagrody i wyróżnienia

W ciągu lat aktywności zawodowej Janina Otrębowicz była wielokrotnie nagradzana i odznaczana. Uzyskała:

1974 r. Wyróżnienie za szczególnie dobre rezultaty pracy z młodzieżą w konkursie Towarzystw Regionalnych Opolszczyzny,

1980 r. Medal Zasłużony Opolszczyźnie.

1985 r. Srebrny Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej.

1987 r. Odznaka: Zasłużony dla Ruchu Regionalnego, 1990 Zasłużony dla Kędzierzyna- Koźla.

1975 r. Nagroda Ministra Oświaty i Wychowania za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej.

1981 r. Nagroda Kuratora Oświaty i Wychowania w Opolu.

Nagroda Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego w Opolu za opracowanie scenariusza i realizację imprezy „Dzień Kozła”.

Nagrody dyrektora I Liceum Ogólnokształcącego im. H. Sienkiewicza: za wyróżniające się osiągnięcia w pracy dydaktyczno-wychowawczej, za rozbudzanie postaw patriotycznych, zainteresowań naukowych i dydaktycznych, otrzymała w latach: 1987, 1989, dwukrotnie w 1990, 1991 i w 1993 r.

1985 r. List Pochwalny Prezydenta Miasta Kędzierzyn-Koźle z okazji Dnia Działacza Kultury.

Jak wielokrotnie podkreślała Pani prof. Janina Otrębowicz, najwięcej satysfakcji odniosła z nagrody za realizację Dnia Kozła.   Jej scenariusz, poetyckie wręcz treści, choreografia i aktorstwo uczniów I LO, zrobiły duże wrażenie na społeczności lokalnej.

W mowie pogrzebowej, emerytowany dyrektor I LO Ryszard Więcek żegnał Panią Profesor w imieniu całej społeczności I Liceum Ogólnokształcącego imienia Henryka Sienkiewicza – absolwentów, młodzieży, nauczycieli, koleżanek i kolegów. Powiedział m. in.: „(…) Żegnam człowieka, który swoją postawą i pracą budował legendę naszej szkoły. (…) Była  bardzo dobrą nauczycielką historii i łaciny. Dobrą, bo skuteczną.  To, co Jej uczniowie cenili najbardziej, to doskonały warsztat metodyczny, dający gwarancję, że najbardziej niezainteresowany historią uczeń był w stanie zapamiętać ważniejsze fakty z przeszłości. Był w stanie, bo treści były przekazane w interesujący sposób, z pasją, tak ważną w warsztacie nauczyciela. Podejmujący studia wyższe, na których wymagana była historia czy łacina, zawsze ciepło wspominali Panią Profesor Janinę Otrębowicz. Nie mieli większych problemów z tymi dyscyplinami wiedzy, gdyż bazowali na solidnym fundamencie, wyróżniając się korzystnie na tle innych. (…) Kiedy zapominamy tego, czego nas uczono, pozostaje wykształcenie. Pani profesor nas wykształciła i ukształtowała. Dziękujemy za to. I zapewniamy, że dziś dobrze rozumiemy – wtedy nieco tajemnicze – hasło wiszące na ścianie przez tyle lat w Pani gabinecie – historia vita magistra est.

To, że mogę stanąć w tym miejscu, ja, Jej uczeń i wychowanek, zawdzięczam w dużej mierze pracy Pani Profesor. I – jeśli mogę tak powiedzieć w tym smutnym dniu – cieszę się, że mogę Pani Profesor w takiej chwili podziękować za jej trud.

Dochowała się Pani Profesor wielu wychowanków, którzy zawdzięczają Pani pracy swoje kariery w medycynie, oświacie, palestrze, sztuce czy w stanie kapłańskim. (…)

Najcenniejszą nagrodą i osiągnięciem Pani Profesor są nasze podziękowania i pamięć – wychowanków, uczniów i pracowników I Liceum Ogólnokształcącego w Koźlu, jest wdzięczna pamięć Rodziny i Sąsiadów.

Nie ma potrzeby  przepraszać za nasze niesforne zachowania, za psoty; wyrozumiałość dla Młodości jaką Pani Profesor okazywała, sympatia dla młodych ludzi była powszechnie znaną. (…)”.

[1] Obecnie istnieje ostatni szczebel awansu zawodowego – tytuł Profesor Oświaty.